Риёзда 2003 йилнинг май ойида содир бўлган ўз-ўзини портлатиш воқеаларига нисбатан кибор уламоларнинг салафий мавқеълари хусусида
بسم الله الرحمن الرحيم
الحمد لله رب العلمين، و الصلاة و السلام على محمد وعلى آله وأصحابه أجمعين، أما بعد:
Аммо баъд:
Кибор уламоларнинг ҳайъати 1424 ҳижрий йилнинг 11-Рабиъул-Аввал душанба куни Риёзда содир бўлиб, мусулмонлар ва улардан бошқаларнинг ўлдирилишига, (мулкларининг) бузилишига, қўрқувга солинишига ва уларга зиён етказилишига олиб келган портлаш борасида 1424 йилнинг 13-Рабиъул-Аввал чоршанба куни Риёзда махсус йиғилиш ўтказди.
Ислом шариати бешта зарур нарсани ҳимоя қилиб уларга қарши тажовуз қилишни ман қилиш учун келгани яхши маълумдир. Улар: 1) Дин; 2) Ҳаёт; 3) Мол-мулк; 4) Ор-номус; 5) Ақл.
Ҳимояланишга ҳаққи бор кишиларга тажовуз қилишнинг ман қилинишида мусулмонлар бошқалардан фарқли эмас. Ислом динига асосан ҳимояга ҳаққи бор кишилар қуйидагилардир:
Мусулмонлар. Бирон бир мусулмонга тажовуз қилиш ёки уни ноҳақ ўлдиришга ҳечам рухсат йўқ. Ким буни содир қилса, улкан гуноҳ, катта гуноҳи кабиралардан бирини қилган бўлади! Аллоҳ таъоло айтди:
“Ким мусулмонни қасддан ўлдирса, унинг жазоси жаҳаннамдир. У ерда у узоқ вақт қолади. Унга Аллоҳнинг ғазаби ва лаънати бўлсин! Ҳамда У (Аллоҳ таоло) унга улкан азоб тайёрлаб қўйгандир” (Нисо: 93).
Ҳамда Ул Зот субҳанаҳу ва таъоло:
“Бани Исроилга буюрганмиз, ким бир одамни қотилликдан қасд олишдан бошқа (нарса) учун ёки ерда фасод тарқатиш учун ўлдирса, у худди барча одамларни ўлдиргани каби бўлади” (Моида: 32), деди.
Мужоҳид раҳимаҳуллоҳ айтди: “Бу гуноҳи (яъни унинг гуноҳи шундай оғирки, у бутун башариятни ўлдирганидек бўлади), одамни ноҳақ ўлдиришнинг оғирлигини кўрсатади”.
Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам айтдилар: “Аллоҳдан бошқа ибодатга бирон бир нарса лойиқ эмаслиги ва мен Аллоҳнинг элчиси эканлигимга гувоҳлик берган мусулмоннинг қонини уч ҳолатдан бошқасида тўкиш мумкин эмас: 1) бошқа одамни ўлдирганига жазо сифатида; 2) турмуш қурганнинг зиноси; 3) жамоатни тарк қилиб диндан чиқиш” (Бухорий ва Муслим ривояти, Бухорий келтирган лафз билан).
Шунингдек Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам дедиларки: “Одамлар то Ла илаҳа иллаллоҳ ва Муҳаммад Расулуллоҳ деб гувоҳлик бермагунларича, намоз ўқиб закот бермагунларича улар билан курашишга буюрилдим. Агар улар бундай қилишса, улар ҳаёти ва молини Ислом менга рухсат берган ҳоллардан ташқари мендан сақлашган бўлишади. Уларнинг ҳисоби-жавоби эса Аллоҳнинг ҳузурида бўлади” (Бухорий ва Муслим Умар розияллоҳу анҳудан ривоят қилишди).
Насоийнинг “Сунан”ларида Абдуллоҳ бин Амр розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади, Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Дунёнинг йўқ бўлиб кетиши Аллоҳ наздида бир мусулмоннинг ўлдиришидан кўра аҳамиятсизроқдир” (Муслим ва бошқалар ривояти).
Бир куни Ибн Умар розияллоҳу анҳу Байн, ёки Каъбага қараб: “Сен қандай буюксан, муқаддаслигинг нақадар улкан, лекин Аллоҳнинг хузурида мўминнинг муқаддаслиги сендан ҳам улуғроқдир” деди (яъни Ҳарам уруш ва қон тўкилишидан хавфсиз ва ҳимоялангандир, бироқ мўмин қон тўкилишидан хавфсиз ва ҳимояланган бўлишига бундан кўра ҳам ҳақлироқдир).
Бу ва бошқа нусуслар мусулмон қонининг муқаддаслигини ва шариат нассларида баён қилинган сабаблардан бошқа сабабдан мусулмонни ўлдириш тақиқланганини кўрсатади. Демак, бирон мусулмонга ноҳақ тажовуз қилиш мумкин эмас ...
Усома бин Зайд ривоят қилади: “Бизларни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам Ҳуруқога жўнатдилар. Эрталаб биз уларга хужум қилдик ва уларни мағлуб қилдик. Мен ва бир ансорий улардан бир кишининг кетидан қувдик. Биз унга етганимизда, у: “Ла илаҳа иллаллоҳ” деди. Буни эшитиб ансорий тўхтади. Лекин мен уни қиличим билан уриб ўлдирдим. Биз қайтганимизда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам бу ҳақда билиш учун келдилар ва айтдиларки: “Эй Усома! Сен уни Ла илаҳа иллаллоҳ деганидан кейин ўлдирдингми?” Мен: “Бироқ у бу (гап)ни фақат ўзини сақлаш учун айтди” дедим. Ул Зот ўша (сўзлари)ни шундай кўп такрорлайвердиларки, мен Исломга бундан олдин кирмаслигимни орзу қилиб қолдим” (Муттафақун алайҳ. Бу Бухорий лафзи).
Бу ҳаётнинг муқаддаслигини улкан ишоралар билан кўрсатади. У (юқоридаги ҳадисда ўлдирилган киши) мушрик эди ва улар (саҳобалар) жанг майдонида жиҳод қилишаётган эди. Улар бунга (мушрикка) етиб олиб устидан қурол кўтаришганида, у тавҳид (калимаси)ни айтди. Усома бин Зайд эса уни ўз ҳаётини сақлаб қолиш учунгина айтяпти деб ҳисоблаб уни ўлдирди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам унинг узрини ва унинг (вазият) таъвилини қабул қилмадилар. Бу мусулмон қонининг муқаддаслигини ва унга тажовуз этганнинг катта жиноят қилаётганига ишора қилувчи улкан ишлардандир.
Мусулмонларнинг қонлари ҳаром бўлгани каби, уларнинг мол-мулки ҳам Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг қуйидга сўзлари билан ҳимоялангандир: “Қонларингиз ва молларингиз бир-бирларингизга бу куннинг бу (муқаддас) шаҳар (Макка)да бу ойдаги муқаддаслиги кабидир” (Муслим ривоят қилган). Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам бу ваъзни Арафа кунида хутбада сўзладилар ва Бухорий ҳамда Муслим иккаласи бу ҳадисни қурбонлик кунига нисбат беришди.
Юқорида айтиб ўтилгандан жонни ноҳақ ўлдиришнинг ман қилингани очиқ-равшан бўлди.
Исломда ҳаётлари ҳимоя қилинганлардан яна: 1) шартнома (кафолат)даги (номусулмонлар), 2) зиммийлар, 3) (мусулмонларга) ҳимоя излаб келганлар.
Абдуллоҳ бин Амр бин Ал-Ос розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам айтдилар: “Ким мусулмонлар билан шартномада бўлган кишини ўлдирса, Жаннат ҳиди (иси)ни ҳидламайди. Ваҳоланки, у (жаннат)нинг ҳиди қирқ йиллик масофадан исиб туради” (Бухорий ривояти).
Кимга валиюл-амр (ҳукмдор, раҳбар) унинг хавфсизлигини кафолатлайдиган шартнома ва ваъда билан (диёрга) киритса, унинг ҳаёти ва мол-мулки ҳимояланган бўлади ва унга зиён етказиш мумкин бўлмайди. Ким уни ўлдирса, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг “... жаннат ҳиди (иси)ни ҳидламайди ...” деган сўзларига тушади. Шартнома берилганларга тажовуз қилувчиларга нисбатан бу жуда қаттиқ огоҳлантиришдир.
Шунингдек маълумки, Ислом аҳлининг ҳимояси (паноҳи) бир яхлитдир (яъни, жамоъий, баб-баробардир). Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Мўминларнинг қони (бир бирларига) бир хилдир, уларнинг энг ози уларнинг ҳимояси учун курашади” дедилар.
Фатҳ куни Умму Ҳоний розияллоҳу анҳо мушриклардан бирига паноҳ берганида, Али ибн Аби Толиб розияллоҳу анҳу уни ўлдирмоқчи бўлди. Шунда у (Умму Ҳоний) Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг олдиларига бориб (бу ҳақда) хабар берди. Кейин Ул зот (соллаллоҳу алайҳи ва саллам): “Эй Умму Ҳоний, сен паноҳ берган одамга, биз ҳам паноҳ берамиз” дедилар (Бухорий ва Муслим ривоят қилишди).
Бундан мурод, кимки (диёрга) шахсий хавфсизлик шартномаси билан кирса, ёки унда ҳукуматнинг бирон вакилидан (ҳукумат вакили унга кафолат беришдан) фойда кўриб берган кафолати (ваъдаси) бўлса, унга қарши (хуруж) қилиш ёки унинг ўзи ёки мулкига тажовуз қилиш мумкин бўлмайди.
Буларнинг барчаси очиқ-равшан бўлди, бас, Риёзда содир бўлган портлашлар Ислом дини қўлламайдиган ва ман қилинган ишлардир. Уларнинг ноқонунийлиги бир неча жиҳатдан келади:
Бу ҳаракат мусулмонлар ерининг муқаддаслигига тажовуз қилиш ва бу ердаги хавфсиз ва тинч-амин бўлганларни қўрқитиш-безовта қилишдир.
Бу Исломий шариат ҳимоя қилган жонларни ўлдиришни ўз ичига олади.
Бу ерда фасод-бузғунчиликка олиб келади.
Ҳимоя қилинган мол-мулк ва нарсаларни бузишни ўз ичига олади.
Кибор уламолар ҳайъатининг бу йиғилиши бу масалани тушунтиришидан мақсад мусулмонларни бузилиши ман қилинган нарсаларни бузишга кириб кетишларидан ва шайтон фитнасидан огоҳлантиришдир. У (шайтон) токи бандани бузғунчиликка олиб кирмагунича, ёки динда ғулув кетиш, ҳаддан ошиш ёҳуд ундан (диндан) узоқ бўлиш, унга қарши курашишга олиб кирмагунича банданинг ишини тўхтата олмайди. Бундан паноҳ эса Аллоҳдадир. Шайтонга бу икки йўлнинг қайси бири билан банданинг устидан ғалаба қозонишига фарқи йўқ. Зеро бу йўлнинг иккови – ғулув кетиш ва нуқсонли бўлиш ҳам – шайтоннинг йўлларидир ва бандани Раҳмоннинг ғазаби ва жазосига туширади.
Бу ҳаракатларни амалга ошириб, ўзларини портлатиб ўлдирганлар, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг: “Ким ўзини бу дунёда нима билан ўлдирса, Аллоҳ уни Қиёмат куни ўша нарса билан жазолайди” деган сўзларининг умумига тушади. Абу Авона ўз “Мустахраж”ларида Собит бин Ад-Даҳак розияллоҳу анҳудан ривоят қилди.
Набий соллаллоҳу алайҳи ва саллам айтдилар: “Кимки ўзини темир билан ўлдирса, бу темирни қўлида ушлаб дўзах (ўти)да у билан ўзини уриб туради, (у ерга у) абадий (солинади). Кимки (қасддан) заҳар ичиб ўзини ўлдирса, бу заҳарни қўлида ушлаб дўзах (ўти)да уни ичиб доим туради, (у ерга у) абадий (солинади). Кимки (қасддан) тоғдан ташланиб ўзини ўлдирса, доим дўзах (ўти)да пастга қулаб (тушиб, йиқилиб) туради, (у ерга у) абадий (солинади)”. Ва бу Бухорийда ўхшаш лафз билан келган.
Ҳамма билиб қўйсинки, ҳозирги кунда душманлар ҳар бир бурчакдан исломий умматга ҳукмрон бўлиш шайида турибдилар. Улар ислом аҳли устидан ҳукмронликни оқлайдиган ва уларни (ислом аҳлини) хорлайдиган барча йўлларга хурсанд бўлмоқда ва (бу мақсадда) ўз имкониятлари ва бойликларидан фойдаланмоқда. Демак, кимки уларга бу мақсадларида ёрдам берса ва уларга мусулмонлар ичига ва мусулмонларнинг ерига йўл очиб берса, у мусумлоналарнинг зиёнига ва уларнинг (душманларнинг) мусулмонлар еридаги ҳукмронлигига ёрдам берган бўлади. Бу энг улкан зулмлардан бири.
(Барчага) Қуръон ва Суннат ва уммат салафларининг тушунчасига асосланган шариат илми билан иш тутиш вожиб бўлади. Бу нарса уламолар ичида, универститет ва масжидларда, оммавий ахборот воситаларида содир бўлмоқда. Шунингдек, яхшиликка буюриш ва ёмонликдан қайтариш, ҳақиқат узра кенг миқёсли насиҳат қилиш ҳам вожибдир. Зеро бу нарсалар олдин ўтган замонлардан ҳам кўра муҳимроқ бўлмоқда. Шу билан бирга мусулмон ёшларга ўз олимларининг яхши фикрларини билиш ва улардан бу (фикрлар)ни олиш вожиб бўлади. Чунки душман уммат ёшлари ва уламолари, улар ва ҳокимлар орасида қоралаш-айблашга қаратилган кураш қандай эканлигини (ёшлар) билишлари керак. Бу нарсадан мақсад у (мусулмон)ларнинг кучини заифлаштириш ва уларнинг устидан ҳукмронлик ўрнатиш енгилроқ бўлишидир. Бундан огоҳ бўлиш вожибдир.
Аллоҳ барчани душманнинг макридан ҳимоя қилсин! Мусулмонлар Аллоҳдан махфий ва ошкора қўрқишлари ва ихлосли, ҳақиқий тавба қилишлари лозим. Чунки мусибат фақат гуноҳлар сабабли келади ва фақат тавба билан кўтарилади. Аллоҳдан мусулмонларнинг аҳволларини тўғрилашини ва мусулмонларнинг ерларини ҳар қандай ёмонлик ҳамда ёқимсиз нарсадан узоқ қилишини сўраймиз.
Ва соллаллоҳу ъала набиййина Муҳаммадин ва ъала ъалиҳи ва саҳбиҳи ажмаъийн.
Кибор уламолар ҳайъати:
Ҳайъат раиси Абдулазиз бин Абдуллоҳ бин Муҳаммад Оли Шайх
Солиҳ бин Муҳаммад Ал-Луҳайдан
Абдуллоҳ бин Сулаймон Ал-Муниъ
Абдуллоҳ бин Абдурроҳман Ғудаян
Доктор Солиҳ бин Солиҳ Ал-Фавзон
Ҳасан бин Жаъфар Ал-Атамий
Муҳаммад бин Абдуллоҳ Субаййил
Доктор Абдуллоҳ бин Муҳаммад бин Иброҳим Оли Шайх
Муҳаммад бин Сулаймон Ал-Бадр
Доктор Абдуллоҳ бин Муҳсин Ат-Туркий
Муҳаммад бин Зайд Ас-Сулаймон
Доктор Бакр бин Абдуллоҳ Абу Зайд (касаллиги сабабли қатнашмади)
Доктор Абдулваҳҳоб бин Иброҳим Ас-Сулаймон (қатнашмади)
Доктор Солиҳ бин Абдуллоҳ Ал-Ҳумайд
Доктор Аҳмад бин Сайр Ал-Муборакий
Доктор Абдуллоҳ бин Али Ар-Рукбан
Доктор Абдуллоҳ бин Муҳаммад Ал-Мутлақ
Террор ҳаракатлари шариат мезонида
Шайх Абдурраззоқ ибн Абдулмуҳсин Ал-Бадр ҳафизаҳуллоҳ
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳим
12/3/1424 (тарих)га мувофиқ сешанба туни Риёз шаҳрида рўй берган, кўплаб бегуноҳ жонлар қурбон бўлиб, (қўл текказиш) ҳаром бўлган бир қанча мол-(ашё)ларга талофат етган аламли ҳодиса ва террор амалиёти жиноий иш, зулм ва тажовузнинг бир тури, ерда бузғинчилик қилишликдан бир кўриниш ҳамда ўзининг эзгу ғоялари, тўғри ҳукмлари ва мақталган одобларида ҳаниф-(тўғри) ислом динига хилоф иш ҳисобланади. Қуйида ушбу ишнинг бузғунчилик ва улкан жиноят эканига далолат қилувчи шаръий далилларнинг бир парчаси ҳамда ушбу жиноятнинг (асл) ҳолати ва унинг ислом мезонидаги ҳукми баён қилинади.
1) Ислом адолат, яхшилик қилиш ва меҳрибонликка буюриб, мункар ва зулмдан қайтаради. Аллоҳ таоло айтганидек: “Албатта, Аллоҳ адолатга, чиройли амаллар қилишга ва қавм-қариндошга яхшилик қилишга буюрур ҳамда бузуқлик, ёмон ишлар ва зўравонликлардан қайтарур. У зот шояд ибрат-эслатма оларсизлар, деб сизларга панд-насиҳат қилур”. (Наҳл/90). Ушбу жиноий ишда на адолат, на яхшилик қилиш ва на раҳму шафқат бор. Балки у мункар иш ва тажовуздир.
2) Ислом тажовуз қилишни ҳаром қилиб, зулмдан қайтаради. Аллоҳ таоло айтганидек: “Ва тажовузкор бўлмангиз! Шубҳасиз, Аллоҳ тажовузкорларни севмайди”. (Бақара/190). Ҳадисул Қудсийда айтилишича: “Эй бандаларим, батаҳқиқ, Мен зулмни Ўзимга ҳаром қилдим ва уни ўрталарингизда (ҳам) ҳаром қилдим. Бас, ўзаро зулм қилманглар”. (Муслим (2577) Абу Зар розияллоҳу анҳудан ривоят). Ушбу иш тажовуз ва зулм асосига қурилгандир.
3) Ислом ер юзида бузғунчилик қилишни ҳаром қилган. Аллоҳ таоло айтганидек: “(Олдингиздан) кетганида эса ерда бузғунчилик, экин ва наслларни ҳалок қилиш учун югуриб-елиб юради. Аллоҳ эса бузғунчилик-фасодни севмайди”. (Бақара/205). Аллоҳ таоло деди: “Уларга: «Ер юзида бузғунчилик қилманглар», дейилса, «Биз ислоҳ қилувчилармиз», дейдилар”. (Бақара/11). Ушбу иш ерда бузғунчилик қилишнинг бир тури. Балки у ундан-да оғирроқ ва ёмонроқдир.
4) Исломнинг улкан қоидаларидан бири “Зарарни дафъ қилишлик”дир. Суннатда ушбуга шоҳид бўладиганлардан бири пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ушбу қовлларидир: “Ўзига ҳам, ўзгага ҳам зарар беришлик йўқдир”. (Ибн Можжа (2341), Ибн Аббос розияллоҳу анҳумодан ривоят. Албоний роҳимаҳуллоҳ ривоят йўллари ва шоҳидлари сабабли “Саҳиҳа” (250)да саҳиҳ санадилар). (Ушбу ҳадис) бир қанча саҳобалардан “Марфуъ” иснод ила ривоят қилинди. Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳамроҳлари Абу Сирматадан ривоят, у киши соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким зарар етказса, Аллоҳ (унинг) ўзига зарар етказади. Кимда-ким қийинчилик-(машаққат) қилса, Аллоҳ (унинг) ўзига қийин қилиб қўяди”. (Абу Довуд (3635), Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳ сунан Аби Давуд” (3091)да “Ҳасан” даражасида дедилар). Жазо амал жинс-(тур)ига қараб берилади. Ҳар ким қилмишига яраша жазо олади. Мусулмон киши учун ўзга бир мусулмонга на сўз ва на феъл билан зарар беришлиги ҳалол бўлмайди. Анавиларнинг қилмиши эса энг улкан ва ваҳшиёна зарардир.
5) Исломнинг улкан қоидаларидан бири фойдаларни жалб қилиб, зарарларни кетказишликдир. Уларнинг ушбу қилмишида эса на фойда ва на манфаат бор. Балки унда чексиз зарарлар мавжуд.
6) Ислом (инсоннинг) ўз жонига қасд қилишлигини ҳаром қилди. Аллоҳ таоло шундай деди: “Ҳамда ўзингизни ўлдирмангиз! Албатта Аллоҳ сизларга меҳрибон бўлган зотдир. Ким ҳаддан ошиб, зўравонлик билан шундай ишларни қилса, биз уни дўзахга киритажакмиз. Бу Аллоҳ учун осон бўлган ишдир”. (Нисо/29-30). Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким тоғдан ўзини ташлаб ўлдирса, бас, у жаҳаннамда абадий ўзини (юқоридан) ташлайди. Кимда-ким заҳар ичиб ўзини ўлдирса, бас, заҳари қўлида бўлган ҳолда уни жаҳаннамда абадий қултумлайди-(ичади). Кимда-ким ўзини темир билан ўлдирса, бас, темири қўлида бўлган ҳолда уни жаҳаннамда абадий қорнига уради”. (Бухорий (5778), Муслим (109)). Анавилар ушбу қабиҳ жиноятда ўз жонларига қасд қилдилар.
7) Ислом бегуноҳ мусулмонларнинг жонини ноҳақ ўлдиришни ҳаром қилган. Аллоҳ таоло шундай деди: “Аллоҳ (ўлдиришни) ҳаром қилган жонни (яъни, қатл этилишга мустаҳиқ бўлмаган жонни ноҳақ ўлдирмангиз, магар ҳақ шаръий қонун) билангина ўлдиришларингиз мумкиндир”. (Исро/33). Раҳмоннинг суюкли бандалари бўлмиш мўминларнинг сифатлари ҳақида шундай деди: “Улар Аллоҳ билан бирга бошқа бирон илоҳга илтижо қилмаслар ва Аллоҳ (ўлдиришни ҳаром қилган) бирон жонни ноҳақ ўлдирмаслар ҳамда зино қилмаслар. Ким мана шу (гунохлардан биронтасини) қилса уқубатга дучор бўлур. Қиёмат кунида унинг учун азоб бир неча баробар қилинур ва у жойда хорланган ҳолида мангу қолур”. (Фурқон/68-69). Ибн Масъуд розияллоҳу анҳудан ривоят, пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Аллоҳдан ўзга ҳақ илоҳ йўқ ва мен Аллоҳнинг элчиси эканимга гувоҳлик берадиган мусулмон кишининг қони уч ишнинг бири билангина ҳалол бўлади: жонга жон, турмуш қурган зинокор ва динини тарк этиб, жамоатдан ажралган кимса”. (Бухорий (6878), Муслим (1676)). Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳумодан ривоят, пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Дунёнинг завол топиши Аллоҳга мусулмон кишининг қатлидан енгилроқдир”. (Термизий (1395) Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳ Сунан Тирмизий” (1126)да саҳиҳ санадилар). Ушбу жиноятда қанчадан-қанча мусулмонлар қатл этилди.
8) Ислом раҳму шафқат (тушунчасини) олиб келди. Кимда-ким раҳм қилмаса унга ҳам раҳм қилинмайди. Раҳм қилувчиларга Раҳмон раҳм қилади. Ушбу маънода кўплаб ҳадислар мавжуд. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят, пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Раҳм фақат бахтсиз кимсадангина тортиб олинади”. (Абу Довуд (4942), Термизий (1923). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳул Жамиъ” (7467)да “Ҳасан” даражасида дедилар). Балки у чорва моллари ва ҳайвонларни ҳам ўз ичига олган раҳматдир. Абу Умома розияллоҳу анҳудан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким гарчи сўйилаётган жонлиққа (бўлса-да) раҳм қилса, Аллоҳ унга қиёмат куни раҳм қилади”. (Бухорий “Ал-Адаб Ал-Муфрод” (381). Албоний роҳимаҳуллоҳ “ Соҳиҳ Ал-Адаб Ал-Муфрод” (294)да “Ҳасан” даражасида дедилар). Қуррадан ривоят қилинади, бир киши: “Эй Росулуллоҳ, мен қўй сўяман, унга раҳм қиламанми?”, деди. У киши соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Агар қўйга раҳм қилсанг Аллоҳ сенга раҳм қилади”. (Бухорий “Адабул Муфрад” (373). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳ Ал-Адаб Ал-Муфрад” (287)да саҳиҳ санадилар). Итга раҳм қилганлиги сабабли бир кишининг гуноҳлари мағфират қилинди. Уни қаттиқ чанқагани сабабли тош-(шағал) тишлаётганини кўриб, қудуққа тушди ва махсисини (сувга) тўлдириб сўнг уни оғзи билан ушлади-(тишлади)да итни суғорди. Аллоҳ унга ташаккур ўлароқ мағфират қилди. (Бухорий (2466), Муслим (2244). Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят). Ибн Масъуд розияллоҳу анҳу дедилар: “Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам билан сафарда эдик. У киши ҳожатлари учун кетдилар. Биз ҳуммаро (чумчуққа ўхшаш кичик қуш)ни икки жўжаси билан кўриб, унинг икки жўжасини олдик. Қушча келиб, ерга яқинлашиб, қанотларини ёзди-(ҳилпиратди). Шунда пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам келиб, айтдиларки: “Ким унга боласини (олиб) азоб берди? Боласини унга қайтаринглар!”. (Абу Довуд (2675). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳ Сунан Аби Давуд” (2329)да саҳиҳ санадилар). Ислом чорлаган ушбу улкан раҳматга бир боқинг. Сўнг ушбу жиноятни ижро этувчилар қилган қилмишларини бир ўйлаб кўринг. Етим қилинган гўдаклар, тул қилинган аёллар, ўлдирилган жонлар, қўрқувга солинган қалблар, талофат етказилган моллар. Исломнинг раҳмати қаерда, агар ақл юргизадиган бўлсалар?!!
9) Ислом мўмин-мусулмонларни ваҳима ва қўрқувга солишдан қайтаради. Абдурроҳман Ибн Абу Лайлодан ривоят: “Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг саҳобалари бизга шундай ҳадис айтишди, улар пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам билан кетаётганларида ораларидан бир киши уйқуга кетди. Баъзилари унинг арқони олдига келиб, уни олдилар. Шунда у қўрқиб кетди. Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Мусулмон кишига (бошқа) бир мусулмонни қўрқув-(ваҳима)га солиши ҳалол бўлмайди”, дедилар”. (Абу Довуд (5004). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳ Сунан Аби Давуд” (4184)да саҳиҳ санадилар). Ушбу кечада қанчадан-қанча мусулмон ваҳима, даҳшат ва қўрқувга тушди.
10) Ислом мўминларга қурол кўтаришдан қайтаради. Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким бизга қарши қурол кўтарса, бас, у биздан эмас”. (Бухорий (7070), Муслим (98)). Абу Мусо розияллоҳу анҳудан ривоят, пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Агар бирортангиз масжид ёки бозоримиздан ўқи билан ўтса, бас, мусулмонларга унинг бирор (зарари) етмаслиги учун унинг тиғини ушлаб олсин ёки қўли билан (маҳкам) тутиб олсин”. (Бухорий (7075), Муслим (2615)). Ушбу жиноятда мусулмонлар орасига ва турар жойлари ичига ҳалок қилувчи портлайдиган моддалар ва қирғин қилувчи қуроллар ташланди.
11) Ислом одамларни сақлаш ва тинчликни рўёбга чиқариш нуқтаи назаридан мусулмонга қурол ва унга ўхшаш нарса билан имо-ишора қилиш ҳамда қилич яланғочлаб юришдан қайтаради. Хоҳ жиддий, хоҳ ҳазиллашиб бўлсин. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Бирортангиз биродарига қурол билан ишора қилмасин. Батаҳқиқ, у шайтон қўлидан суғуриб олиб, натижада дўзах чоҳига тушишини билмайди”. (Бухорий (7072), Муслим (2617)). Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят, Абул Қосим соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким биродарига темир билан ишора қилса, батаҳқиқ, уни қўйгунича фаришталар унга лаънат айтадилар. Гарчи у унинг ота ва она бир-(туғишган) ака-(ука)си бўлса-да”. (Муслим (2616)). Жобир розияллоҳу анҳудан ривоят: “Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам қилич яланғочлаб юриш-(одатланиш)дан қайтардилар”. (Абу Довуд (2588), Термизий (2163). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳул Жамиъ” (6819)да саҳиҳ санадилар). Ушбуларнинг бари бехосдан зарар беришлик юз бермасин дея (жамият тичлигига) риоя қилиш бобидандир. Ушбу ваъид-(таҳдид)ни чуқур ўйлаб кўринг: “Натижада дўзах чоҳига тушиши”. “Фаришталар унга лаънат айтадилар”. Энди, ушбу тубан жиноят ва қасддан зарар етказишга ўхшашлар ҳақида нима дейсиз?!
12) Ислом хиёнат ва ғаддорликни ҳаром қилган. Аллоҳ таоло деди: “Албатта, Аллоҳ хиёнаткор кимсаларни севмас”. (Анфол/58). Аллоҳ таоло шундай деди: “Албатта Аллоҳ хоин ва жиноятчи бўлган кимсаларни севмайди”. (Нисо/107). Абу Саид Ал-Хузрий розияллоҳу анҳудан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Ҳар бир хиёнаткор учун қиёмат куни байроқ бўлиб, хиёнати миқдоричалик (баланд) кўтарилади. Огоҳ бўлинг! Умумҳумкдорга (қилинган) хиёнатдан-да улканроқ хиёнат қилувчи бўлмас”. (Муслим (1738)). Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят: “Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг шундай деяётганларини эшитдим: “Ҳар бир хиёнатчи учун қиёмат куни хиёнатига қараб байроқ ўрнатилади”.”. (Бухорий (3188), Муслим (1735)). Бурайда розияллоҳу анҳудан ривоят: “Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам қўшин ёки сарийяга амир сайласалар унинг ўзига хоссатан Аллоҳдан ва ўзи билан бирга бўлган мусулмонларга яхшилик (қилиш)да тақвога васият қилардилар. Сўнг: “Аллоҳнинг номи билан, Аллоҳнинг йўлида жанг қилинглар. Аллоҳга куфр келтирганлар билан уруш қилинглар. Жанг қилинглар, хиёнат ва ғаддорлик қилманглар. Мусла қилманглар (қулоқ, бурун кесманглар). Болаларни ўлдирманглар...”, дердилар”. (Муслим (1731)). Анавилар қўл урган иш нақадар улкан ва қабиҳ хиёнатдир.
13) Ислом гўдак, аёл ва ёши катта қарияларни ўлдиришни ҳаром қилган. Бурайданинг ҳадисида (ворид бўлганидек): “Болаларни ўлдирманглар”. Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят: “Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ғазавотларидан баъзисида аёл киши қатл қилинган ҳолда топилди. Шунда Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам аёл ва гўдакларни ўлдиришликни инкор қилдилар”. (Бухорий (3014), Муслим (1744)). Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Аллоҳнинг номи билан ва Аллоҳ(нинг мадади) билан ҳамда Росулуллоҳнинг миллати асосида боринглар. Қари чол, гўдак, кичик (ёшдаги)лар ва аёлларни ўлдирманглар...”. (Абу Довуд (2614). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Заиф Сунан Аби Давуд” (561)да заиф санадилар). Ушбу жиноятда кичик ва катта ёшдагилар, эркак ва аёллар ажратилмади. Балки катта ёшдагилар, аёллар ва гўдаклар унинг қурбонига айланишди.
14) Ислом аҳду-паймон ва келишув-битимларни сақлашга буюриб, (ислом давлати билан) аҳдлашган ва омонлик сўраб кирганларни ўлдиришликни ҳаром қилган. Аллоҳ таоло шундай деди: “Аҳдга вафо қилинглар. Зеро, аҳд-паймон (Қиёмат куни) масъул бўлинадиган ишдир”. (Исро/34). Ва айтдики: “Эй мўминлар, ақдларга (ўзаро келишган битимларга) вафо қилингиз!”. (Моида/1). Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳумодан ривоят, пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким муоҳид-(аҳдлашган кофир)ни ўлдирса, жаннатнинг ҳидини ҳидламайди. Унинг ҳиди қирқ йиллик масофада топилади”. (Бухорий (3166)). Амр ибн Ал-Ҳамиқ Ал-Хузоий розияллоҳу анҳудан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким бирор кишининг қонига омонлик бериб, уни ўлдирса, бас, мен қотилдан пок-(безор)ман. Гарчи мақтул кофир бўлсада”. (Ибн Ҳиббон ўз саҳиҳи (5982)да, Табароний “Соғир” (38)да ва (ҳадис лафзи) унинг ривоятидир. Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳ Ат-Тарғиб” (3007)да “Ҳасан” даражасида дедилар). Кофирлардан кимда-ким мусулмонларнинг диёрига ҳукмдор томонидан омонлик келишуви ёки битими билан кириб келса, унга тажовуз қилишлик жоиз бўлмайди. На жонига ва на молига. Ислом аҳлининг зимма-(ҳимоя)лари бирдир. Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳумодан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Мусулмонларнинг қони баб-баробар. Энг қуйидагилари ҳам уларнинг зимма-(ҳимоя)си билан юради-(фойдаланади)...”. (Абу Довуд (2751). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳ Сунан Аби Давуд” (2390)да саҳиҳ санадилар). Анави тожовузга қўл урганлар эса мусулмонларнинг зимма-(ҳимоя)ларига риоя қилмадилар, келишув ва битимларни сақламадилар ва аҳдлашган ҳамда омонлик сўраб (мусулмонлар диёрига) кирганларни ўлдирдилар.
15) Ислом бошқаларга тажовуз қилишлик ва уларнинг мол-мулкларини вайрон қилишликни ҳаром қилади. Абу Бакрата розияллоҳу анҳудан ривоят, пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Қонларингиз, молларингиз ва обрўларингиз ушбу кунингиз, ушбу ойингиз ва ушбу шаҳрингиз ҳурмати каби ўрталарингизда ҳаромдир”. (Бухорий (67), Муслим (1679)). Анави тажовузкор жиноятчилар эса қанчадан-қанча бино ва турар жойларни вайрон қилиб, қанчадан-қанча мол-мулкка талофат етказдилар.
16) Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам тунда уйқу, сукунат ва роҳатланиш вақти одамларга ўқ узишдан қайтардилар ҳамда ушбу ишга қўл урувчига ваъид-(таҳдид) қилдилар. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким бизга тунда ўқ узса, бас, у биздан эмас”. (Аҳмад (2/321). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳул Жамиъ” (6270)да саҳиҳ санадилар). Анавилар эса ушбу тубан жиноят ва пасткаш ишларини ижро этиш учун тун қоронғусини ихтиёр қилдилар.
Қандай бўлганда ҳам, исломнинг улкан асослари, метин қоидалари ва ҳикматли йўлланмаларини тўла идрок этган ва аниқ илм асосида билган ҳар бир киши ушбу жиноий ишларни ислом динидан узоқ эканлигини ҳамда у шариатда ҳаром қилинган бўлиб, ҳаниф-(тўғри) бўлган ушбу дин уни асло тан олмаслигини билади. Ушбу жиноий ишлар ислом динига нисбат берилиши ёки диндорларга чапланиши-(тиркалиши) ёҳуд унинг сабабидан диннинг асоси бўлмиш яхшиликка буюриб, ёмонликдан қайтаришлик ёкида динни таълим беришлик дастурлари ва шунга ўхшашлар шаънига нуқсон етказилиши жоиз бўлмайди. Балки у, унинг эгалари ва уни ижро этувчилари намойиш қилган фавқулотда мавқиф-(ҳолат)лар бўлиб, унинг гуноҳини ушбуга қўл уриб, унга кўмак берганлар ўз бўйнига олади. “Ҳеч бир кўтаргувчи (яъни, гуноҳкор жон) ўзга жоннинг юкини (яъни, гуноҳини) кўтармас”. (Исро/15). Ислом ушбу амаллардан пок-(безор)дир.
Ушбу сўзларни Аллоҳнинг динига нисбатан холис туришлик ўлароқ унга ундан бўлмаган нарса нисбат берилмасин дея, Аллоҳнинг мўмин бандаларига нисбатан холис туришлик ўлароқ уларга уларнинг амалларидан бўлмаган нарса нисбат берилмасин дея ҳамда ислом динида гавдаланмаган ва унинг тўғри йўлланма ва ҳикматли кўрсатмаларидан келиб чиқмаган ушбу ҳолатлардан хулоса қилиб буюк динимизга ёмонлик истагидаги кимсалар йўлини тўсишлик нуқтаи назаридан жоҳил киши фитнага учраб, ғофил киши алданиб қолмасин дея айтиб ўтдим. “Мен фақат имконим борича ислоҳ қилишни истайман, холос. Ва (бунга) ёлғиз Аллоҳнинг ёрдами билангина муваффақ бўлурман. Ўзига суяндим ва Ўзига илтижо қилурман”. (Ҳуд/88).
Аллоҳнинг ёлғиз Ўзидан бизни барча яхшиликларга муваффақ айламоғини, бизни тўғри йўлга бошламоғини сўраймиз. Хоҳ ошкор, хоҳ яширин бўлсин йўлдан оздирувчи фитналардан У субҳанаҳунинг паноҳига қочамиз. У субҳанаҳудан мусулмонларга уларнинг осойишталиклари ва иймонларини сақламоғини ҳамда улардан Ўзининг фазлу марҳамати билан ёмонлик ва фитналарни буриб юборишини сўраймиз. Албатта, У Эшитувчи, (дуоларни) ижобат қилувчидир.
1) Ислом адолат, яхшилик қилиш ва меҳрибонликка буюриб, мункар ва зулмдан қайтаради. Аллоҳ таоло айтганидек: “Албатта, Аллоҳ адолатга, чиройли амаллар қилишга ва қавм-қариндошга яхшилик қилишга буюрур ҳамда бузуқлик, ёмон ишлар ва зўравонликлардан қайтарур. У зот шояд ибрат-эслатма оларсизлар, деб сизларга панд-насиҳат қилур”. (Наҳл/90). Ушбу жиноий ишда на адолат, на яхшилик қилиш ва на раҳму шафқат бор. Балки у мункар иш ва тажовуздир.
2) Ислом тажовуз қилишни ҳаром қилиб, зулмдан қайтаради. Аллоҳ таоло айтганидек: “Ва тажовузкор бўлмангиз! Шубҳасиз, Аллоҳ тажовузкорларни севмайди”. (Бақара/190). Ҳадисул Қудсийда айтилишича: “Эй бандаларим, батаҳқиқ, Мен зулмни Ўзимга ҳаром қилдим ва уни ўрталарингизда (ҳам) ҳаром қилдим. Бас, ўзаро зулм қилманглар”. (Муслим (2577) Абу Зар розияллоҳу анҳудан ривоят). Ушбу иш тажовуз ва зулм асосига қурилгандир.
3) Ислом ер юзида бузғунчилик қилишни ҳаром қилган. Аллоҳ таоло айтганидек: “(Олдингиздан) кетганида эса ерда бузғунчилик, экин ва наслларни ҳалок қилиш учун югуриб-елиб юради. Аллоҳ эса бузғунчилик-фасодни севмайди”. (Бақара/205). Аллоҳ таоло деди: “Уларга: «Ер юзида бузғунчилик қилманглар», дейилса, «Биз ислоҳ қилувчилармиз», дейдилар”. (Бақара/11). Ушбу иш ерда бузғунчилик қилишнинг бир тури. Балки у ундан-да оғирроқ ва ёмонроқдир.
4) Исломнинг улкан қоидаларидан бири “Зарарни дафъ қилишлик”дир. Суннатда ушбуга шоҳид бўладиганлардан бири пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ушбу қовлларидир: “Ўзига ҳам, ўзгага ҳам зарар беришлик йўқдир”. (Ибн Можжа (2341), Ибн Аббос розияллоҳу анҳумодан ривоят. Албоний роҳимаҳуллоҳ ривоят йўллари ва шоҳидлари сабабли “Саҳиҳа” (250)да саҳиҳ санадилар). (Ушбу ҳадис) бир қанча саҳобалардан “Марфуъ” иснод ила ривоят қилинди. Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ҳамроҳлари Абу Сирматадан ривоят, у киши соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким зарар етказса, Аллоҳ (унинг) ўзига зарар етказади. Кимда-ким қийинчилик-(машаққат) қилса, Аллоҳ (унинг) ўзига қийин қилиб қўяди”. (Абу Довуд (3635), Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳ сунан Аби Давуд” (3091)да “Ҳасан” даражасида дедилар). Жазо амал жинс-(тур)ига қараб берилади. Ҳар ким қилмишига яраша жазо олади. Мусулмон киши учун ўзга бир мусулмонга на сўз ва на феъл билан зарар беришлиги ҳалол бўлмайди. Анавиларнинг қилмиши эса энг улкан ва ваҳшиёна зарардир.
5) Исломнинг улкан қоидаларидан бири фойдаларни жалб қилиб, зарарларни кетказишликдир. Уларнинг ушбу қилмишида эса на фойда ва на манфаат бор. Балки унда чексиз зарарлар мавжуд.
6) Ислом (инсоннинг) ўз жонига қасд қилишлигини ҳаром қилди. Аллоҳ таоло шундай деди: “Ҳамда ўзингизни ўлдирмангиз! Албатта Аллоҳ сизларга меҳрибон бўлган зотдир. Ким ҳаддан ошиб, зўравонлик билан шундай ишларни қилса, биз уни дўзахга киритажакмиз. Бу Аллоҳ учун осон бўлган ишдир”. (Нисо/29-30). Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким тоғдан ўзини ташлаб ўлдирса, бас, у жаҳаннамда абадий ўзини (юқоридан) ташлайди. Кимда-ким заҳар ичиб ўзини ўлдирса, бас, заҳари қўлида бўлган ҳолда уни жаҳаннамда абадий қултумлайди-(ичади). Кимда-ким ўзини темир билан ўлдирса, бас, темири қўлида бўлган ҳолда уни жаҳаннамда абадий қорнига уради”. (Бухорий (5778), Муслим (109)). Анавилар ушбу қабиҳ жиноятда ўз жонларига қасд қилдилар.
7) Ислом бегуноҳ мусулмонларнинг жонини ноҳақ ўлдиришни ҳаром қилган. Аллоҳ таоло шундай деди: “Аллоҳ (ўлдиришни) ҳаром қилган жонни (яъни, қатл этилишга мустаҳиқ бўлмаган жонни ноҳақ ўлдирмангиз, магар ҳақ шаръий қонун) билангина ўлдиришларингиз мумкиндир”. (Исро/33). Раҳмоннинг суюкли бандалари бўлмиш мўминларнинг сифатлари ҳақида шундай деди: “Улар Аллоҳ билан бирга бошқа бирон илоҳга илтижо қилмаслар ва Аллоҳ (ўлдиришни ҳаром қилган) бирон жонни ноҳақ ўлдирмаслар ҳамда зино қилмаслар. Ким мана шу (гунохлардан биронтасини) қилса уқубатга дучор бўлур. Қиёмат кунида унинг учун азоб бир неча баробар қилинур ва у жойда хорланган ҳолида мангу қолур”. (Фурқон/68-69). Ибн Масъуд розияллоҳу анҳудан ривоят, пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Аллоҳдан ўзга ҳақ илоҳ йўқ ва мен Аллоҳнинг элчиси эканимга гувоҳлик берадиган мусулмон кишининг қони уч ишнинг бири билангина ҳалол бўлади: жонга жон, турмуш қурган зинокор ва динини тарк этиб, жамоатдан ажралган кимса”. (Бухорий (6878), Муслим (1676)). Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳумодан ривоят, пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Дунёнинг завол топиши Аллоҳга мусулмон кишининг қатлидан енгилроқдир”. (Термизий (1395) Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳ Сунан Тирмизий” (1126)да саҳиҳ санадилар). Ушбу жиноятда қанчадан-қанча мусулмонлар қатл этилди.
8) Ислом раҳму шафқат (тушунчасини) олиб келди. Кимда-ким раҳм қилмаса унга ҳам раҳм қилинмайди. Раҳм қилувчиларга Раҳмон раҳм қилади. Ушбу маънода кўплаб ҳадислар мавжуд. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят, пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Раҳм фақат бахтсиз кимсадангина тортиб олинади”. (Абу Довуд (4942), Термизий (1923). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳул Жамиъ” (7467)да “Ҳасан” даражасида дедилар). Балки у чорва моллари ва ҳайвонларни ҳам ўз ичига олган раҳматдир. Абу Умома розияллоҳу анҳудан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким гарчи сўйилаётган жонлиққа (бўлса-да) раҳм қилса, Аллоҳ унга қиёмат куни раҳм қилади”. (Бухорий “Ал-Адаб Ал-Муфрод” (381). Албоний роҳимаҳуллоҳ “ Соҳиҳ Ал-Адаб Ал-Муфрод” (294)да “Ҳасан” даражасида дедилар). Қуррадан ривоят қилинади, бир киши: “Эй Росулуллоҳ, мен қўй сўяман, унга раҳм қиламанми?”, деди. У киши соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Агар қўйга раҳм қилсанг Аллоҳ сенга раҳм қилади”. (Бухорий “Адабул Муфрад” (373). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳ Ал-Адаб Ал-Муфрад” (287)да саҳиҳ санадилар). Итга раҳм қилганлиги сабабли бир кишининг гуноҳлари мағфират қилинди. Уни қаттиқ чанқагани сабабли тош-(шағал) тишлаётганини кўриб, қудуққа тушди ва махсисини (сувга) тўлдириб сўнг уни оғзи билан ушлади-(тишлади)да итни суғорди. Аллоҳ унга ташаккур ўлароқ мағфират қилди. (Бухорий (2466), Муслим (2244). Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят). Ибн Масъуд розияллоҳу анҳу дедилар: “Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам билан сафарда эдик. У киши ҳожатлари учун кетдилар. Биз ҳуммаро (чумчуққа ўхшаш кичик қуш)ни икки жўжаси билан кўриб, унинг икки жўжасини олдик. Қушча келиб, ерга яқинлашиб, қанотларини ёзди-(ҳилпиратди). Шунда пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам келиб, айтдиларки: “Ким унга боласини (олиб) азоб берди? Боласини унга қайтаринглар!”. (Абу Довуд (2675). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳ Сунан Аби Давуд” (2329)да саҳиҳ санадилар). Ислом чорлаган ушбу улкан раҳматга бир боқинг. Сўнг ушбу жиноятни ижро этувчилар қилган қилмишларини бир ўйлаб кўринг. Етим қилинган гўдаклар, тул қилинган аёллар, ўлдирилган жонлар, қўрқувга солинган қалблар, талофат етказилган моллар. Исломнинг раҳмати қаерда, агар ақл юргизадиган бўлсалар?!!
9) Ислом мўмин-мусулмонларни ваҳима ва қўрқувга солишдан қайтаради. Абдурроҳман Ибн Абу Лайлодан ривоят: “Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг саҳобалари бизга шундай ҳадис айтишди, улар пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам билан кетаётганларида ораларидан бир киши уйқуга кетди. Баъзилари унинг арқони олдига келиб, уни олдилар. Шунда у қўрқиб кетди. Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Мусулмон кишига (бошқа) бир мусулмонни қўрқув-(ваҳима)га солиши ҳалол бўлмайди”, дедилар”. (Абу Довуд (5004). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳ Сунан Аби Давуд” (4184)да саҳиҳ санадилар). Ушбу кечада қанчадан-қанча мусулмон ваҳима, даҳшат ва қўрқувга тушди.
10) Ислом мўминларга қурол кўтаришдан қайтаради. Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким бизга қарши қурол кўтарса, бас, у биздан эмас”. (Бухорий (7070), Муслим (98)). Абу Мусо розияллоҳу анҳудан ривоят, пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Агар бирортангиз масжид ёки бозоримиздан ўқи билан ўтса, бас, мусулмонларга унинг бирор (зарари) етмаслиги учун унинг тиғини ушлаб олсин ёки қўли билан (маҳкам) тутиб олсин”. (Бухорий (7075), Муслим (2615)). Ушбу жиноятда мусулмонлар орасига ва турар жойлари ичига ҳалок қилувчи портлайдиган моддалар ва қирғин қилувчи қуроллар ташланди.
11) Ислом одамларни сақлаш ва тинчликни рўёбга чиқариш нуқтаи назаридан мусулмонга қурол ва унга ўхшаш нарса билан имо-ишора қилиш ҳамда қилич яланғочлаб юришдан қайтаради. Хоҳ жиддий, хоҳ ҳазиллашиб бўлсин. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Бирортангиз биродарига қурол билан ишора қилмасин. Батаҳқиқ, у шайтон қўлидан суғуриб олиб, натижада дўзах чоҳига тушишини билмайди”. (Бухорий (7072), Муслим (2617)). Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят, Абул Қосим соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким биродарига темир билан ишора қилса, батаҳқиқ, уни қўйгунича фаришталар унга лаънат айтадилар. Гарчи у унинг ота ва она бир-(туғишган) ака-(ука)си бўлса-да”. (Муслим (2616)). Жобир розияллоҳу анҳудан ривоят: “Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам қилич яланғочлаб юриш-(одатланиш)дан қайтардилар”. (Абу Довуд (2588), Термизий (2163). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳул Жамиъ” (6819)да саҳиҳ санадилар). Ушбуларнинг бари бехосдан зарар беришлик юз бермасин дея (жамият тичлигига) риоя қилиш бобидандир. Ушбу ваъид-(таҳдид)ни чуқур ўйлаб кўринг: “Натижада дўзах чоҳига тушиши”. “Фаришталар унга лаънат айтадилар”. Энди, ушбу тубан жиноят ва қасддан зарар етказишга ўхшашлар ҳақида нима дейсиз?!
12) Ислом хиёнат ва ғаддорликни ҳаром қилган. Аллоҳ таоло деди: “Албатта, Аллоҳ хиёнаткор кимсаларни севмас”. (Анфол/58). Аллоҳ таоло шундай деди: “Албатта Аллоҳ хоин ва жиноятчи бўлган кимсаларни севмайди”. (Нисо/107). Абу Саид Ал-Хузрий розияллоҳу анҳудан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Ҳар бир хиёнаткор учун қиёмат куни байроқ бўлиб, хиёнати миқдоричалик (баланд) кўтарилади. Огоҳ бўлинг! Умумҳумкдорга (қилинган) хиёнатдан-да улканроқ хиёнат қилувчи бўлмас”. (Муслим (1738)). Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят: “Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг шундай деяётганларини эшитдим: “Ҳар бир хиёнатчи учун қиёмат куни хиёнатига қараб байроқ ўрнатилади”.”. (Бухорий (3188), Муслим (1735)). Бурайда розияллоҳу анҳудан ривоят: “Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам қўшин ёки сарийяга амир сайласалар унинг ўзига хоссатан Аллоҳдан ва ўзи билан бирга бўлган мусулмонларга яхшилик (қилиш)да тақвога васият қилардилар. Сўнг: “Аллоҳнинг номи билан, Аллоҳнинг йўлида жанг қилинглар. Аллоҳга куфр келтирганлар билан уруш қилинглар. Жанг қилинглар, хиёнат ва ғаддорлик қилманглар. Мусла қилманглар (қулоқ, бурун кесманглар). Болаларни ўлдирманглар...”, дердилар”. (Муслим (1731)). Анавилар қўл урган иш нақадар улкан ва қабиҳ хиёнатдир.
13) Ислом гўдак, аёл ва ёши катта қарияларни ўлдиришни ҳаром қилган. Бурайданинг ҳадисида (ворид бўлганидек): “Болаларни ўлдирманглар”. Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят: “Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва салламнинг ғазавотларидан баъзисида аёл киши қатл қилинган ҳолда топилди. Шунда Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам аёл ва гўдакларни ўлдиришликни инкор қилдилар”. (Бухорий (3014), Муслим (1744)). Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Аллоҳнинг номи билан ва Аллоҳ(нинг мадади) билан ҳамда Росулуллоҳнинг миллати асосида боринглар. Қари чол, гўдак, кичик (ёшдаги)лар ва аёлларни ўлдирманглар...”. (Абу Довуд (2614). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Заиф Сунан Аби Давуд” (561)да заиф санадилар). Ушбу жиноятда кичик ва катта ёшдагилар, эркак ва аёллар ажратилмади. Балки катта ёшдагилар, аёллар ва гўдаклар унинг қурбонига айланишди.
14) Ислом аҳду-паймон ва келишув-битимларни сақлашга буюриб, (ислом давлати билан) аҳдлашган ва омонлик сўраб кирганларни ўлдиришликни ҳаром қилган. Аллоҳ таоло шундай деди: “Аҳдга вафо қилинглар. Зеро, аҳд-паймон (Қиёмат куни) масъул бўлинадиган ишдир”. (Исро/34). Ва айтдики: “Эй мўминлар, ақдларга (ўзаро келишган битимларга) вафо қилингиз!”. (Моида/1). Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳумодан ривоят, пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким муоҳид-(аҳдлашган кофир)ни ўлдирса, жаннатнинг ҳидини ҳидламайди. Унинг ҳиди қирқ йиллик масофада топилади”. (Бухорий (3166)). Амр ибн Ал-Ҳамиқ Ал-Хузоий розияллоҳу анҳудан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким бирор кишининг қонига омонлик бериб, уни ўлдирса, бас, мен қотилдан пок-(безор)ман. Гарчи мақтул кофир бўлсада”. (Ибн Ҳиббон ўз саҳиҳи (5982)да, Табароний “Соғир” (38)да ва (ҳадис лафзи) унинг ривоятидир. Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳ Ат-Тарғиб” (3007)да “Ҳасан” даражасида дедилар). Кофирлардан кимда-ким мусулмонларнинг диёрига ҳукмдор томонидан омонлик келишуви ёки битими билан кириб келса, унга тажовуз қилишлик жоиз бўлмайди. На жонига ва на молига. Ислом аҳлининг зимма-(ҳимоя)лари бирдир. Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳумодан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Мусулмонларнинг қони баб-баробар. Энг қуйидагилари ҳам уларнинг зимма-(ҳимоя)си билан юради-(фойдаланади)...”. (Абу Довуд (2751). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳ Сунан Аби Давуд” (2390)да саҳиҳ санадилар). Анави тожовузга қўл урганлар эса мусулмонларнинг зимма-(ҳимоя)ларига риоя қилмадилар, келишув ва битимларни сақламадилар ва аҳдлашган ҳамда омонлик сўраб (мусулмонлар диёрига) кирганларни ўлдирдилар.
15) Ислом бошқаларга тажовуз қилишлик ва уларнинг мол-мулкларини вайрон қилишликни ҳаром қилади. Абу Бакрата розияллоҳу анҳудан ривоят, пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Қонларингиз, молларингиз ва обрўларингиз ушбу кунингиз, ушбу ойингиз ва ушбу шаҳрингиз ҳурмати каби ўрталарингизда ҳаромдир”. (Бухорий (67), Муслим (1679)). Анави тажовузкор жиноятчилар эса қанчадан-қанча бино ва турар жойларни вайрон қилиб, қанчадан-қанча мол-мулкка талофат етказдилар.
16) Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи ва саллам тунда уйқу, сукунат ва роҳатланиш вақти одамларга ўқ узишдан қайтардилар ҳамда ушбу ишга қўл урувчига ваъид-(таҳдид) қилдилар. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят, Росулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам шундай дедилар: “Кимда-ким бизга тунда ўқ узса, бас, у биздан эмас”. (Аҳмад (2/321). Албоний роҳимаҳуллоҳ “Соҳиҳул Жамиъ” (6270)да саҳиҳ санадилар). Анавилар эса ушбу тубан жиноят ва пасткаш ишларини ижро этиш учун тун қоронғусини ихтиёр қилдилар.
Қандай бўлганда ҳам, исломнинг улкан асослари, метин қоидалари ва ҳикматли йўлланмаларини тўла идрок этган ва аниқ илм асосида билган ҳар бир киши ушбу жиноий ишларни ислом динидан узоқ эканлигини ҳамда у шариатда ҳаром қилинган бўлиб, ҳаниф-(тўғри) бўлган ушбу дин уни асло тан олмаслигини билади. Ушбу жиноий ишлар ислом динига нисбат берилиши ёки диндорларга чапланиши-(тиркалиши) ёҳуд унинг сабабидан диннинг асоси бўлмиш яхшиликка буюриб, ёмонликдан қайтаришлик ёкида динни таълим беришлик дастурлари ва шунга ўхшашлар шаънига нуқсон етказилиши жоиз бўлмайди. Балки у, унинг эгалари ва уни ижро этувчилари намойиш қилган фавқулотда мавқиф-(ҳолат)лар бўлиб, унинг гуноҳини ушбуга қўл уриб, унга кўмак берганлар ўз бўйнига олади. “Ҳеч бир кўтаргувчи (яъни, гуноҳкор жон) ўзга жоннинг юкини (яъни, гуноҳини) кўтармас”. (Исро/15). Ислом ушбу амаллардан пок-(безор)дир.
Ушбу сўзларни Аллоҳнинг динига нисбатан холис туришлик ўлароқ унга ундан бўлмаган нарса нисбат берилмасин дея, Аллоҳнинг мўмин бандаларига нисбатан холис туришлик ўлароқ уларга уларнинг амалларидан бўлмаган нарса нисбат берилмасин дея ҳамда ислом динида гавдаланмаган ва унинг тўғри йўлланма ва ҳикматли кўрсатмаларидан келиб чиқмаган ушбу ҳолатлардан хулоса қилиб буюк динимизга ёмонлик истагидаги кимсалар йўлини тўсишлик нуқтаи назаридан жоҳил киши фитнага учраб, ғофил киши алданиб қолмасин дея айтиб ўтдим. “Мен фақат имконим борича ислоҳ қилишни истайман, холос. Ва (бунга) ёлғиз Аллоҳнинг ёрдами билангина муваффақ бўлурман. Ўзига суяндим ва Ўзига илтижо қилурман”. (Ҳуд/88).
Аллоҳнинг ёлғиз Ўзидан бизни барча яхшиликларга муваффақ айламоғини, бизни тўғри йўлга бошламоғини сўраймиз. Хоҳ ошкор, хоҳ яширин бўлсин йўлдан оздирувчи фитналардан У субҳанаҳунинг паноҳига қочамиз. У субҳанаҳудан мусулмонларга уларнинг осойишталиклари ва иймонларини сақламоғини ҳамда улардан Ўзининг фазлу марҳамати билан ёмонлик ва фитналарни буриб юборишини сўраймиз. Албатта, У Эшитувчи, (дуоларни) ижобат қилувчидир.